Voor u deze pagina leest, lees eerst: 'Tussen de oren'?

Psychologen en psychiaters die verstand hebben van functionele symptomen, hebben veel te bieden. Psychologen die werken in een ziekenhuis, revalidatiecentrum of pijnkliniek weten vaak veel van het onderwerp. Psychiaters in een ziekenhuis of neuropsychiaters ook.

Er zijn verschillende redenen waarom patiënten met functionele of dissociatieve symptomen niet naar een psycholoog/psychiater willen:

1. Ik ben toch niet gek?!

Sommige patiënten denken dat ze naar een psychiater verwezen worden, omdat de dokter gelooft dat de symptomen nep zijn, of dat de klachten 'tussen de oren' zitten.

2. Ik heb helemaal geen stress.

Hierover bestaat vaak veel onduidelijkheid bij patiënten en artsen/zorgverleners.

Meer hierover op de pagina:oorzaken. 

Het belangrijkste dat gezegd moet worden over stress is het volgende: veel patiënten ontwikkelen deze symptomen, zonder dat ze gestresst zijn of een trauma hebben meegemaakt. Ze kunnen spontaan ontstaan, of na een lichamelijk letsel. Het enige wat dan vervolgens stressvol is, zijn de symptomen zelf.

Zoals veel mensen herkennen, kan stress alles verergeren. Eigenlijk worden alle aandoeningen en ziektes erger als er stress bij komt kijken. Sommige patiënten met functionele symptomen ontwikkelen de klachten dan ook in een stressvolle tijd. Dat betekent nog niet dat het de belangrijkste factor in het ontstaan van de aandoening is.

3. Ik ben niet het type voor een psycholoog

Denkt u echt dat alleen mensen die gek zijn naar een pscyholoog gaan? Waarschijnlijk niet. Veel mensen begrijpen waarom anderen baat kunnen hebben bij een psycholoog/psychiater, maar denken zelf dat ze daar zelf niets aan zullen hebben, of vinden het moeilijk zich voor te stellen wat ze daar zoeken. Maar: als u beter wilt worden, is het belangrijk om open te staan voor alle therapie-mogelijkheden, en de vooroordelen uit de weg te ruimen.

4. Ik wil geen psycho-analyse

Veel mensen denken dat een psychiater of psycholoog altijd psycho-analyse toepassen, waarbij het hele leven van de patiënt moet worden onderzocht en besproken. Dat is echter niet nodig, en gebeurt ook niet meer zo vaak. Zorgverleners zullen u zeker willen leren kennen, en willen onderzoeken welke onderdelen van de klachten voor u het meest stress veroorzaken. Ze zullen geinteresseerd zijn in de redenen waarom de klachten nu niet verbeteren.

Zoals eerder uitgelegd: het is moeilijk om de redenen waarom de ene persoon de klachten krijgt en de ander niet te achterhalen (hetzelfde geldt voor heel veel aandoeningen in de neurologie: waarom krijgt iemand MS/ALS en een ander niet?). Soms is het beter om te zeggen: 'deze persoon heeft blijkbaar een aanleg om deze symptomen te ontwikkelen, laten we focussen op beter worden.'